Ja hier ben ik enkele weken geweest, ik was toen 20 jaar oud. Het zal ongeveer in 1976 geweest zijn.
Ik was toen alleenstaande moeder van 2 kinderen 4 en 2 jaar, het was verschrikkelijk dat ik mijn kindjes bij mijn ouders achter moest laten.
Maar nog erger het hier zijn bij de nonnen, een klein zolder kamertje achter had ik met tralies er voor.
Een bed een kast en een wastafel dat was alles wat je had, om 22.00 ging het licht uit en kon je dus niets meer ook niet naar de wc want je deur was op slot. Echt een nachtmerrie, hoe was het met je vuile was Je mocht de eerste maand geen contact met de buitenwereld hebben. Dus had ik in de wastafel mijn onderbroekjes gewassen. Nou daar ging die non tekeer zeg, als ik het nog een keer deed dan kon ik 3 dagen op mijn kamer blijven. Wat moest ik dan toch, had maar een paar centen mee gekregen en de was afgeven was best duur. Wat heb ik wat af gehuild niet normaal, gek werd ik daar, en miste mijn kinderen zo erg. Snapte echt niet waarom ik hier moest zitten, ja ik had iets stoms gedaan maar was om aandacht te vragen. Een zelfmoord poging, en ja dat kun je niet maken met 2 kleine kinderen.
Maar deze aandacht vroeg ik niet om dit werkte averechts.
Na 4 weken mocht ik op zondag naar huis voor een bezoekje. Pap kwam me halen en ik was zo blij en gelukkig thuis te zijn en bij mijn kinderen. Maar s'avonds kwam de klap ik moest weer terug, de hele weg gehuild en gezegd tegen mijn vader ik blijf daar niet echt niet. Ik loop weg samen met mijn vriendin Selena Kuiper uit Enschede, ik vergeet haar nooit meer. Ben haar uit het oog verloren en vind dat zo erg, ik blijf zoeken via de media maar helaas tot op de dag van nu zonder resultaat. Ja 6 of 7 weken daar en we trokken de stoute schoenen aan, we zijn gaan liften naar Eindhoven want daar had ik mijn huisje. Mijn vader gebeld dat hij de kinderen moest brengen, en dat ik zoiets nooit meer zou doen dat beloofde ik hem. Selena is nog een paar dagen bij me gebleven en is daarna ook haar weg in geslagen. Ik heb nooit meer wat van haar gehoord. Nu ben ik inmiddels 62 jaar, en denk nog vaak hier aan met pijn en verdriet hoor.
Ik hoop dat ik snel de foto vind van voor het huis, die moet ik ergens nog hebben dan zal ik deze plaatsen.
Ook hoop ik dat er nog meerdere zijn die zich nu melden en hun ervaring kunnen en willen vertellen, misschien Selena wel. Ze had een zoontje van een Turkse man Mustafa hete het zoontje.
Groetjes en bedankt dat ik hier even mijn verborgen verhaal kon doen. Het gaat jullie goed.
Liefs Joke